“Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .”
Είναι φορές που ο νους μου ταξιδεύει στη Χαλκίδα. Μπαίνω και πίνω ούζα σ’ ανύπαρχτα πια καφενεία ή πάω προς τη γέφυρα την παλιά λίγο για να ρεμβάσω. Και σκέφτομαι και μνημονεύω διαρκώς Γιάννη Σκαρίμπα. Και νιώθω να σφυράει και μένα μέσα μου το αίμα, κι αν είμαι τυχερός, βλέπω καμιά φορά και κείνα τα βαπόρια. Έτσι και χθες σαν έσβησαν τα φώτα και βγήκε στη σκηνή ένας ξυπόλυτος θλιμμένος πιερότος.
Τον Γιάννη το Θωμά τον ξέρω, πάνε 25 χρόνια τώρα, από μια παράσταση του ΟΗΘ, που άφησε εποχή στην μικρή μας πόλη, την “Πρόβα” του Αρμένη. Νέοι κι άπειροι τότε, κι εγώ κι ο Θοδωρής, ψάχναμε ακόμη τις κλίσεις μας. Εκείνη την παράσταση πήγα θυμάμαι και την είδα ξανά και ξανά με ανεξήγητη μανία. Έτσι μου φαίνεται θα κάνω και με τούτη...
(17/03/09)
