Σκύλος που τον έλεγαν Μπλάκ
Ψέματα να πω
δεν μπορώ
και το σκαλί
της τέχνης μου
λειψό,
ασθμαίνοντας
κουτσαίνοντας
ωσάν σκυλί
μιας τέχνης άλλης
που αγαπώ,
αναπνοές,
και συνεχίζω
για να βγω
να βρω ξανά
τον ποταμό,
ανάποδα να πάω
στο νερό
να φτάσω στην πηγή
να ξαναπιώ,
ψέματα πια
να μην μπορώ
άλλα να πω.
Οι επτά νάνοι
Μες τον ήλιο του χειμώνα
ανθισμένα κρίνα κι όλα
ανθισμένα τα ζουμπούλια
μιας φοράδας τα καπούλια.
Μες του συρταριού τα βάθη
πάνε κι έρχονται μονάχοι
τρώνε ζάχαρη κι αλάτι
περιμένουν τη χιονάτη.
Κι αν θ’ ανοίξει, ποιον θα βγάλει
ποιοι θα μείνουν, τι θα κάνει
ρούσα τα μαλλιά ή μύθος
του κλειστού κουτιού ο ήχος.
Μες του συρταριού τα χρόνια
θα ‘ρχονται τα χελιδόνια
κατσαρίδες και ζουζούνια
πώς γυαλίζουν τα πιρούνια.
Εραστές
Είμαι στα σκυλάδικα και τα πίνω
πίνω αρειμανίως
πετάω λουλούδια στα κορίτσια
τις τραγουδίστριες
μα καμιά σαν και σένα.
Είμαι στις παραλίες του καλοκαιριού
κι έχω κάψει τα χέρια μου
με κορίτσια γυμνά
τρυφερές Ιταλίδες
μανούλες του νότου.
Είμαι στα τσίπουρα της απόγνωσης
στα φαράγγια
στις πλαγιές μιας πατρίδας που με κατάστρεψε
στα δόκανα, την αλητεία μιας εποχής.
Είμαι στις παραλίες της Καλιφόρνια
είμαι στο Όκλαντ, στη Σάντα Μπάρμπαρα
μα καμιά σαν και σένα.
Όνειρο μέσα στο όνειρο
Έχω ένα πουλί στο στήθος
που όλο θέλω να ξεχνώ
έρχεται το βράδυ, βράδυ
πάω κι εγώ να ξεχαστώ.
Ασημένιο φυλαχτό
ψάχνω μέσα στο νερό
βγαίνω βόλτα στο φεγγάρι
με ποδήλατο.
Είναι ένα κορίτσι λήθη
χάνομαι να το κοιτώ
έχει το πουλί στα στήθη
που ‘γειρα να κοιμηθώ.
που όλο θέλω να ξεχνώ
έρχεται το βράδυ, βράδυ
πάω κι εγώ να ξεχαστώ.
Ασημένιο φυλαχτό
ψάχνω μέσα στο νερό
βγαίνω βόλτα στο φεγγάρι
με ποδήλατο.
Είναι ένα κορίτσι λήθη
χάνομαι να το κοιτώ
έχει το πουλί στα στήθη
που ‘γειρα να κοιμηθώ.
Χάθηκε το καλοκαίρι
κι όλο ψάχνω και ρωτώ
φόρεσα ψηλό καπέλο
πήρα χάρτη ναυτικό.
Βγήκα το γιαλό γιαλό
μη το πήρε η θάλασσα
σε καθρέφτη περπατώ
τη ζωή μου χάλασα.
κι όλο ψάχνω και ρωτώ
φόρεσα ψηλό καπέλο
πήρα χάρτη ναυτικό.
Βγήκα το γιαλό γιαλό
μη το πήρε η θάλασσα
σε καθρέφτη περπατώ
τη ζωή μου χάλασα.
Ρίψασπις
πού θα την βρω για να ρωτήσω.
Ξόδεψα την ζωή μου πάλι
την πέταξα στο καρναβάλι.
Μισή ζωή, μισό φεγγάρι
μόνος παλεύω στο σκοτάδι.
Θέλω μα πώς να πολεμήσω
άφησα την ασπίδα πίσω.
** Πέντε από τα “Ποιήματα μιας άλλης εποχής”. Διάβασα τα τρία πρώτα στην εκδήλωση για τη παγκόσμια μέρα ποίησης στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Αρμός (21/03/2011), ενώ τα δύο απ’ αυτά, την ίδια μέρα στην εκδήλωση "Ποίηση στην εποχή της εκποίησης", στα πλαίσια της έκθεσης "Εικονο-ποίηση", που οργάνωσε ο "Ορίζοντας Γεγονότων" σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Τα δύο τελευταία, που υπέγραφα κάποτε με το ψευδώνυμο Ραδινός, έχουν μελοποιηθεί, με κάποιες αλλαγές για της ανάγκες της μελοποίησης, από τον Γιάννη Μήτση, (Συνεχές Ωράριον, 1997,
